نشست ساختمانهای موجود ممکن است ناشی از عواملی چون، واقع شدن شالوده بر روی خاک دستی، وجود لایه های خاک رمبنده یا کم تراکم، وجود لایه های رسی حساس به رطوبت، وجود بقایای زیرزمین های قدیمی،
آب انبار یا مسیرهای آبیاری قدیمی یا قنات و یا واقع شدن ساختمان بر روی شیبهای مهار نشده، باشد. از جمله روشهای متداول برای مقاوم سازی و بهسازی ساختمانها در مقابل نشست می توان به موارد زیر اشاره نمود:
– جلوگیری از نشست با اجرای شمعهای درجا یا ریزشمعها (micro pile)
– تزریق دوغاب در خاک برای کاهش تخلخل یا تغییر پارامترهای مکانیکی خاک بواسطه واکنشهای شیمیایی
– محدود نمودن نشست با اجرای زهکشهای پیرامونی
– کاهش چشمگیر در وزن ساختمان و ملحقات آن در صورتیکه نشست ناشی از ضعف باربری باشد
– تعریض شالوده های موجود برای افزایش ظرفیت باربری
– اتصال شالوده ها به یکدیگر با اجرای شالوده های باسکولی
– افزایش سختی سازه فوقانی برای کاهش نشستهای نامتجانس
– افزایش شکل پذیری سازه فوقانی برای تحمل نشستهای نامتجانس در صورتیکه نشست محدودیتی برای اجزای غیرسازه ای و بهره برداری از ساختمان ایجاد ننماید.
